ما یک چشم انداز داریم، اعتقاد داریم که به عنوان زن، نقش بزرگی در آینده جهان خود داریم، اما برای ایفای این نقش، به عنوان شرکای برابر در کنار مردان، باید خود را بهتر بشناسیم. ما باید یک قدرت درونی، یک ارتباط درونی، به عمیق ترین قسمت های خودمان، و از آن جا، ارتباط با بهترین های یکدیگر پیدا کنیم. ما باید یاد بگیریم که خود را عمیقاً درک کنیم، قرن‌های جهل، سرکوب، بی‌اهمیت دیدن خود را بازنویسی کنیم. ما باید به دنبال شجاعت، اخلاق، این باور باشیم که همه چیز ممکن است. ما باید عمیق‌ترین بخش خود را باور کنیم، و باید باور کنیم که یک نیروی معنوی زنانه وجود دارد که به واسطه جنسیت‌مان به آن متصل هستیم. هوش دارد. این می تواند از طریق افکار ما، از طریق اعمال ما، از طریق هنر ما، از طریق شعر ما، از طریق رقص ما، از طریق ارج نهادن به منحصر به فرد بودن هر یک از انسان ها صحبت کند. به بشریت کمک می کند.
برخی از زنان به اندازه کافی خوش شانس هستند که در جوامعی زندگی می کنند که در قرن بیست و یکم، آنها (در مقایسه با قرن های قبل) آزادی، امنیت بیشتر، توانایی بیشتری در انتخاب اینکه چه کسی می خواهند باشند و با چه کسی می خواهند وقت بگذرانند، دارند. اما بسیاری دیگر زندگی بسیار محدودتری دارند، جایی که اگر بیوه شوند، زندگی آنها به پایان می رسد، حتی در سن 15 سالگی، جایی که از دسترسی به آموزش به دلیل زن بودن محروم می شوند، جایی که با آنها به عنوان دارایی های بی چهره رفتار می شود، و در معرض خطر قرار می گیرند. خشونت و بی رحمی
مردان نیز مجبور بوده اند تاوان این ظلم را بپردازند: همان نیروهایی که زنان را موجوداتی پست و دارایی می نگریستند، با مردان نیز با ظلم و بی رحمی غیرقابل تحمل رفتار کرده اند: در میدان های کشتار جنگ هایی که در طول تاریخ متحمل شده اند، بردگی و استثمار. عدم حضور زنان در تصمیم‌گیری، شرایطی را ایجاد کرده است که در آن تعادل و وزنه‌ای برآمده از تجربه وجودی متفاوت، دیدگاه و برداشت متفاوت وجود ندارد.
در میان وحشت‌ها، بمب‌ها و ویرانی‌های امروزی، ما امیدی به فردایی روشن‌تر داریم، آینده‌ای که در آن به‌عنوان یک نژاد بشری در حال تکامل، انسانیت مشترک خود، مردان و زنان را با هم بهتر درک کرده و گرامی می‌داریم و بر اساس آن حقیقت زندگی می‌کنیم. هر که هستیم، هر کجا زندگی می کنیم، باز هم می توانیم عمل کنیم. ما وظیفه داریم عمل کنیم. ما هنوز هم می توانیم از انسانیت بزرگتری دفاع کنیم.
چشم انداز ما این است که چراغ امید، مکان مقدس، شرایطی را فراهم کنیم که در آن زنان (و مردان) بتوانند از نظر درونی، معنوی، با هر پیشینه، عقیده یا رنگی که دارند تقویت شوند. این مکانی است که زنان می توانند در آن امن باشند تا سفر درونی خود را کشف کنند، عظمت همراهی را بیابند، آنچه را که ما اینجا انجام دهیم و راه هایی برای مفید بودن برای دیگران بیابند.
اینجا مکانی است که زنان جوان می توانند کرامت، عزت نفس و لذت زن بودن را بیاموزند. جایی که زنان در مسیر زندگی می توانند خرد خود را کشف کرده و به اشتراک بگذارند. این مکانی است که ما می توانیم در مورد روابط، ارزش های واقعی و ماهیت جنسیت مردانه، عشق، موفقیت، خلاقیت و چگونگی ایجاد یک متقابل و تفاهم واقعی بین زن و مرد بیشتر بدانیم، تا بتوانیم با هم کار کنیم. آینده ما؛ و این جایی است که زنان تشویق می شوند تا کشف کنند که آخرین مرحله زندگی، بعد از یائسگی، می تواند بزرگترین مرحله از همه باشد، گل دادن همه دانه هایی که در زندگی او کاشته شده است، جایی است که ما می توانیم به گلدهی آن دانه ها کمک کنید، جایی که می آموزیم چه چیزی آن دانه ها را تغذیه می کند و چه چیزی آنها را خفه می کند.
Mary Noble, Promoting the Development & Resilience of young girls as they approach adolescence
چرا ما هستیم
در تشویق آینده زنان، تلاش برای یک متقابل بیشتر بین جنسیت ها.